Demiyor muydunuz O bizi kendi suretinde yarattı.
O sureti hemcinslerinizle odalara doluşup, mabadınızı havaya dikerek mi onurlandırıyorsunuz?
Kendinizi eğip bükmek onun suretine hakaret değil mi?
Ortak koşmayın diyorsunuz; yarattığınız sanrılarınızla, günahlarınıza af dileyip, vicdanınızı rahatlatıyorsunuz. Peki ne oldu yaptığınız onca kötülük? Kendi günahlarınızı bağışlayabiliyor musunuz?
Nerede kendi karakteriniz, erdemleriniz?
Sureti verene duyduğu saygıdan ötürü, eğilip bükülmeden, emrolunduğu gibi dosdoğru olsa insan daha yakışır değil mi?
Düşmanlık besleyen; düşmanını nasıl görmek ister?
Onu nasıl durumlara sokmaktan haz alır?
